Column Ina Bogers: bewegen
Wanneer je de diagnose kanker krijgt, staat de wereld stil. Je reageert vaak op gevaar in de vorm van vechten, vluchten of bevriezen. Eigenlijk dringt de ernst aanvankelijk niet door, en word je stilgezet om de diagnose te laten bezinken. Vluchten kan niet meer, want het is er, ontkennen heeft geen zin. Je kunt natuurlijk doen alsof er niets aan de hand is, maar dat is niet vol te houden omdat er vaak lichamelijke klachten zijn. Ook heeft behandeling veel impact. Daar waar je voordien door het leven dartelde, is er vaak geen energie meer om in beweging te komen. Pijn is vaak ook een complicerende factor, waardoor je jezelf gaat ontzien en nog minder mobiel wordt.
Niet, of minder bewegen maakt afhankelijk, dwingt jou om hulp te vragen bij alledaagse dingen. Jouw autonomie en zelfstandigheid worden belemmerd door beperkingen, die niet zomaar te veranderen zijn.
Ik heb vreselijk veel pijn gehad, belandde bijna in een rolstoel en bewegen was een drama. Ik heb me opnieuw moeten leren verhouden tot mezelf. Het beeld dat ik van mezelf had (sterk en mobiel), klopte niet meer, en ook de omgeving zag plotseling een kwetsbare en afhankelijke vrouw. Het belangrijkste wat ik leerde was, dat ik me weer durfde te bewegen. Door angstig te zijn verkrampt het lichaam, terwijl ontspanning nodig is. Dat heb ik geleerd, door letterlijk en figuurlijk kleine stapjes te zetten. Durven vertrouwen op de wijsheid van het lichaam, de kracht van het zelf genezend vermogen activeren. Het revalidatieprogramma Herstel en Balans heeft hieraan een belangrijke bijdrage geleverd. Het proces van bewegen ging van rolstoel naar rollator, naar krukken en zelfstandig bewegen. Aanvankelijk met pijn, maar die is nu (na 9 jaar) volledig verdwenen!
Een andere vorm van bewegen die ik hier wil noemen is innerlijk bewegen, meebewegen met kanker, van strijd (vechten) naar overgave. Het boek Meebewegen met kanker van Lucy Sarink gaat hier over. Dat was voor mij een eye-opener. Naast de fysieke uitdagingen vraagt de diagnose kanker van ieder van ons om je te verhouden tot de ziekte en te doen wat goed voelt voor jezelf. Daar is geen regulier protocol voor, dat is een uitdaging, een individueel proces voor iedereen anders.
Fysiek en mentaal bewegen, twee pijlers van een brug waar alleen jij over kunt gaan. Dat vraagt om moed en vertrouwen!