Blog Ina Bogers: Crisis
Door: Ina Bogers, auteur van het boek Mevrouw Kahler
Het zijn onzekere tijden, de wereld is in de greep van het coronavirus. Dat treft iedereen, zeker ook mensen met verminderde weerstand. Het advies om vooral thuis te blijven volg ik op. Mijn partner doet de boodschappen, ik zie de kinderen en kleinkinderen niet meer, wat mij verdrietig maakt. Juist nu is er een enorme behoefte aan saamhorigheid en verbinding. Helaas kan dat niet fysiek, en moeten we ons tevreden stellen met de sociale media. Fijn dat dit wel kan!
In gedachten ga ik negen jaar terug toen ik de diagnose kreeg. Dat was een schok, ik dacht dat ik dood zou gaan, maar de arts was positief en zei dat de behandelmogelijkheden voor Multipel Myeloom gunstig waren. De laatste jaren was de kennis over de ziekte enorm toegenomen, en waren er nieuwe medicijnen ontwikkeld. Dat gaf mij moed en vertrouwen.
Hoe anders is het nu. We weten zo weinig over het virus, besmetting, overdracht, behandeling. Er is geen vaccin beschikbaar. Dit maakt de toekomst onzeker en angstig. Thuisblijven, afwachten op betere tijden, de crisis doorstaan. Ik zie een parallel met mijn ziekte: angst en onzekerheid spelen hier na jaren nog altijd een rol.
Misschien dat wij ten opzichte van gezonde mensen een voorsprong hebben wat betreft de mentale weerbaarheid. Ik heb geleerd om mij in moeilijke situaties staande te houden. Isolatie, beperking van sociaal contact, hygiënische maatregelen waren aan de orde bij de drie stamceltransplantaties die ik heb ondergaan. Drie weken in het ziekenhuis en dan naar huis. We weten nu niet hoelang deze crisis gaat duren, dat maakt het extra zwaar. Leven met onzekerheid werkt verlammend.
Er zijn veel zorgen, emotioneel, fysiek, financieel. Ik merk dat ik me dat aantrek, daar waar het over anderen gaat. Helaas kan ik niets aan hun situatie veranderen, en heb ik de plicht om goed voor mezelf te zorgen en de regels na te leven. Dat doe ik met al mijn kracht en vanuit een liefdevol hart.
Iedere crisis een kans, wordt er gezegd. Ik kan niet overzien wat de kansen zijn. Leven we straks weer op de oude voet verder, of hebben we lessen geleerd om het leven en de maatschappij anders in te richten? Vooralsnog voel ik me teruggeworpen op mezelf, en heb niet de energie om me hier mee bezig te houden. Het nieuws is overweldigend, ik probeer het in kleine brokjes tot mij te nemen. Het belangrijkste is nu om staande te blijven en voor zover mogelijk gezond te blijven.
Gelukkig is het lente, de natuur stopt niet, de zon schijnt. Sommige medicijnen zijn gratis beschikbaar voor iedereen. Blijf genieten van kleine dingen!
Lees hier artikel Nel Kleverlaan