Wat laat ik na. Column geschreven door Ina Bogers
Woord vooraf
Wij kunnen ons voorstellen dat lezen over ‘afscheid nemen’ en ‘wat laat je na’ niet makkelijk is. Toch vinden wij als redactie dat we ook deze thema’s niet uit de weg moeten gaan. Want hoewel behandelen maatwerk is en wetenschappers blijven zoeken naar mogelijkheden, zal de vraag ‘wat als?’ ook door uw hoofd spoken. We hopen dat de verhalen u inspiratie geven.
NALATENSCHAP
Het onderwerp voor deze column is: wat laat ik na. Het betekent dat ik moet nadenken over mijn dood en wat ik na laat aan mijn nabestaanden. Dat is confronterend, het liefst denk ik daar niet te veel aan. Toch is het op enig moment goed om hierbij stil te staan.
Wat bij mij meteen naar boven komt is: materiële en geestelijke erfenis. Na een overlijden zijn er meestal spullen te verdelen. Ik heb een boek geschreven voor mijn (klein)kinderen en mijn schilderijen mogen ze verdelen. Verder wat persoonlijke dingen, die ik wil nalaten, zoals sieraden, en foto’s. Maar dat zijn enkel spullen.
Ik vraag me af wat ik als geestelijke erfenis zal nalaten. Wat voor mens ben ik, hoe zal ik herinnerd worden? Toen mijn moeder overleed, 24 jaar geleden, vonden wij haar dagboeken. Ik hoopte via die dagboeken haar beter te leren kennen. Groot was mijn teleurstelling toen er eigenlijk alleen maar opsommingen waren van de dingen die ze had gedaan. Ze liet in ieder geval zien dat ze een hele bezige bij was, en veel werk kon verzetten. Dat moest ook wel met zeven kinderen en een inwonende psychiatrische zwager. Ik zocht naar haar gevoelens en emoties, maar kon ze niet vinden. Graag laat ik meer van mezelf na, deels heb ik dat ook beschreven in mijn boek: Mevrouw Kahler, leven met multipel myeloom. Geestelijke erfenis is ook de manier waarop je bent opgevoed, de boodschappen uit je jeugd die doorklinken in het volwassen leven. Voor mij was dat: het gaat wel weer over voordat je een oud vrouwtje bent, doe maar gewoon dat doe je al gek genoeg, kan niet ligt op het kerkhof en wil niet ligt ernaast. Met andere woorden als je iets wilt kan het ook.
De waarden die ik hoop door te geven zijn: liefde, respect, verantwoordelijkheid en doorzettingsvermogen. Ik was altijd gedreven en perfectionistisch, maar de ziekte heeft hierin verandering gebracht. Ik ben goed zoals ik ben, ik hoef niet perfect te zijn. Ziekte tast het beeld van een sterke vrouw aan, maar juist de acceptatie van imperfectie maakt mij tot een heel mens. Dit vind ik ook een belangrijke boodschap voor mijn kinderen.
Waar ik me wel zorgen over maak is de wereld die ik achterlaat aan mijn kinderen en met name de kleinkinderen. Deze coronatijd heeft het er niet gemakkelijker op gemaakt, los van alle andere problemen in de wereld: de klimaatcrisis, het vluchtelingenprobleem, het racisme etc. Maar Ik hoop nog lang te leven zodat ik positieve herinneringen kan maken met mijn geliefden. Om lichtheid te delen, daar waar het zwaar is, om niet te verzanden in doemdenken, maar ook kansen te zien voor een nieuwe generatie.
Ik moet denken aan het lied van Bram Vermeulen:
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde. Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten. Ik leverde bewijs van mijn bestaan. Omdat, door het verleggen van die ene steen, de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.
Ina Bogers
Meedoen aan het onderzoek
We zijn ook geïnteresseerd in uw verhaal. Wat maakt u mee? Welk pad heeft u doorlopen sinds diagnose? Welke impact heeft dit op uw dagelijks leven? Hoe ervaart u uw behandelingen? Waar bent u tegenaan gelopen en wat heeft u geholpen? Enzovoort. Wellicht biedt uw verhaal, samen met de verhalen van anderen, aanknopingspunten voor verbetering van de zorg voor patiënten in de toekomst.
Doet u ook mee?
Lees hier meer over de online enquete.