Communicatie met uw arts: samen beslissen

Samen beslissen, de term die hiervoor ook wel wordt gebruikt is: shared decision making.

Toen ik de diagnose kreeg (januari 2011), viel er weinig samen te beslissen. Ik was ernstig ziek en moest direct behandeld worden. Reeds de volgende dag kreeg ik in het ziekenhuis de eerste chemokuur. Als je in shock bent, accepteer je al snel wat er tegen je gezegd wordt en neem je vrijwel alles aan wat je te horen krijgt. De realiteit moet eerst doordringen en ervaringen met de ziekte maken je uiteindelijk ervaringsdeskundig, zodat je op termijn een gesprekspartner kunt zijn. Ik was dat zeker in het begin niet, toen er veel onduidelijkheden waren, en ik nog geen ervaring had met de ziekte.

Acht op de tien patiënten is voorstander van ‘samen beslissen’ waarbij de zorgverlener samen met de patiënt de mogelijke behandelingen, voor- en nadelen en de mogelijke gevolgen op korte en lange termijn bespreekt. Bron: onderzoek Nederlandse Federatie van Kankerpatiëntenorganisaties (NFK).

Ik ben opgegroeid in de jaren 60-70 waarin de dokter en de dominee het voor het zeggen hadden. Door de komst van internet is veel kennis beschikbaar gekomen, die eerst uitsluitend voorbehouden was aan de arts. Dit maakt van een patiënt iemand die eigen verantwoordelijkheid neemt, en keuzes bespreekbaar maakt in overleg met de arts. Een goede zaak, voor iemand die dit kan en wil.

Ik heb mij aanvankelijk niet verdiept in mijn ziekte, liet het op mij afkomen. Ik had vertrouwen in de artsen, uiteindelijk waren zij deskundig op het gebied van de behandeling. Inmiddels leef ik ruim acht jaar met de ziekte van Kahler, en mijn houding is wel veranderd. Ik neem meer regie, accepteer niet klakkeloos wat er gezegd wordt, maar bevraag de artsen en deel mijn eigen ervaring met de behandeling. In mei 2018 heb ik mijn derde stamceltransplantatie gehad met donorcellen van een broer. Ik heb me erg verzet tegen deze behandeling, omdat ik uit ervaring wist dat het zwaar zou worden. Steeds ben ik met mijn arts in gesprek gebleven en samen kwamen we tot het besluit om het toch aan te gaan, de beste optie voor de toekomst. Inmiddels ben ik een jaar verder en behoorlijk hersteld. Als ik terugkijk ben ik tevreden over de communicatie met de artsen en de genomen beslissing.

Er is een ziekte, en er is een mens, de patiënt. De medische behandeling en de menselijke benadering dienen samen te komen om het proces van samen beslissen zo effectief mogelijk te laten verlopen. Zowel arts als patiënt dienen hiervoor verantwoordelijkheid te nemen.

Voorwaarde voor goede communicatie is dat het ‘klikt’ tussen arts en patiënt. De patiënt moet zich veilig voelen en vertrouwen hebben in de deskundigheid van de arts. De arts moet zich afstemmen op de persoonlijke situatie van de patiënt en betrokkenheid tonen, niet alleen vanuit medisch maar ook vanuit psychosociaal  perspectief. Een hele uitdaging voor zowel arts als patiënt!

Ina Bogers